Dini Hitabet dersindeyiz. Toplumun, dinin temel değerleriyle çelişmeyen kültürünü ötelemenin ilahiyatçıya bir faydası olmadığını, aksine zaman ve zemin kaybettirdiğini, değişim istenen konularda bile önce tanımanın ve kendi bütünlüğü içinde saygı göstermenin önemini konuşuyoruz. Okunmuş pirinç, şeker vs. şeylerin plasebo etkisine sahip olabileceğini söyleyince öğrencimin hayret içindeki cümlesini duydum:" Hocam, valla sizin de bilmediğiniz bir şey yok." “Hay yavrum, bizi öyle olalım diye okutuyorlar ya bu kadar mı!” desem, öğrencinin ağzından olanca doğallığı ile dökülen bu cümlenin işaret ettiği günlük hayattan kopuk hoca beklentisine üzülsem mi bilemedim. Ben bu filmi önceden görmüştüm dedim kendime sonra: Kıymetli Hocam Beyza Bilgin derste öyle güzel değerlendirmeler yapardı ki... Önce büyülenirdim, sonra da canım sıkılırdı, bu benim aklıma nasıl olur da gelmez diye. Durum bir yanıyla -cin olmadan adam çarpma sevdası sebebiyle- komikti, diğer yanıyla da kıymetli.- kendimi yılların profesörü, alanının duayeniyle yarışma içinde hissediyordum demek ki.- Bu ikili duygu halini ta uzun yıllar sonra fark edebilmiştim ancak. Öğrencimde de böyle bir yarışma hali sezinledim, ses tonunda çok hafif bir içerleme de vardı çünkü, sevindim. Öğretmen olmak bir bayrak yarışında oyuncu olmak bana göre, benden öncekilerden aldıklarımı işleyip geliştirerek benden sonrakilere iletmek, onlara zaman ve deneyim kazandırmak demek. Benden daha başarılı olan bir öğrenci, oyunu iyi götürdüğümü de gösterir bana. Benim bazen çok zaman kaybedip öğrendiğim şeyleri o kolayca alsın da yeni ufuklara yelken açsın, emeğini başka yeni şeyler öğrenmeye harcasın, zorlanarak edindiğim deneyim onun işini kolaylaştırsın isterim. Öğretmenlik hayatımın tatlı hatıraları arasına karıştı böylece bu kısacık konuşma da. Bir de dua: Günün birinde bu öğrenci de “Yaa, derste ben ne dediydim Hoca’ya öyle!” diye hatırlasın, tahlil etsin kendini, gülsün ve sevinsin o gün durduğu noktaya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder