GRİNİN BİN BİR TONU

Ömrüm grinin tonlarını keşfedip tanımlamayla geçti. Ne tam siyah olabildim ve öyle görebildim vakıayı, ne de tam beyaz... "Ne İsa'ya ne Musa'ya"  halimin sebebi de sanırım bu. Erkekleri eleştiririm feminist, hanımları eleştirir racülist (bu kelime benim icadım) olurum. Tarikat uygulamalarına karşı çıkıp selefi, radikallik eleştirisinde ise geleneksel olarak etiketlenirim. Başörtülü olduğum için birileri için geriyim, gerideyim; başörtümün altını olabildiğince açtığım için de başka birileri için gaflet, dalalet, hatta hıyanet içinde.. En ciddi yorgunluğu hep kalbimde ve zihnimde taşıyışım bundan... Ülkede son üç-dört yıldır yaşananları seyredip de konuşmak benim için aynı sebeple pek zor.. Hükümetin bir icraatını eleştirsen şu cenahtan, paralelden; bu kesimlerle ilgili bir serzenişte hükümetten oluveriyorsun." Eğitim politikası/zlığı felaket" diyorum, savunma yağıyor. "Bir kere, sadece bir kere hızlı trenin bu ülke için çok kıymetli olduğunu ifade edin, bu  sosyalistlerden başlayarak herkesin ortak düşüydü, bu hükümet düşü gerçek kıldı, takdir edilmeli, bütün ağır eleştiriler, çok istiyorsanız hakaretler bu övgüye eklenmeli" diyorum, ateş vuruyor yüzüme... Benzer durum övgü sahasında da geçerli... Kimi övdüysen ondansındır. Oysa ikisi de değilim, üstelik olamam da.... Benim yolum; doğru ve yanlışı görüp  tanımak, değerlendirmek... Bu iki halin de sahipleriyle fazlaca işim yok. Zira bugün doğru cenahında olan daha yarına varmadan yanlışı aşar gider ya da tam tersi, insan bu... Elimizdeki ömür sazının akordu bir kerede tutmuyor.  İnsan zihni kalıplarla düşünmeyi seviyor, tamam ama doğru ve yanlışların "bizden ve onlardan"dan başka  kriteri olmayacak mı? Her durumda, kime karşı yapılırsa yapılsın hataya karşı ortak tavır geliştirme şansımız gerçekten yok mu? Ya da doğruyu, değerli olanı hep birlik olup yüceltme telaşımız? Gelen tepkilerden bezdim, işi duaya bıraktım: "Gerçeği gerçek olarak göster ve onun yanında durmayı kolay kıl, yanlışı yanlış olarak göster ve uzağında tut."